De feestdagen

De feestdagen komen er weer aan. Voor veel mensen is dit een hele leuke en mooie tijd. Maar voor veel mensen ook niet.

Sinds drie jaar geleden mijn relatie uitging rond de feestdagen, en mijn Oma kort daarvoor overleed, zit er voor mij meer lading op.

Geen (traditioneel) gezin meer zijn en mijn zoon 'moeten' delen met de feestdagen vind ik nog steeds lastig. 

Gelukkig kwamen wij samen al snel tot een punt dat we ook dingen samen vieren, zoals sinterklaas en Milo zijn verjaardag.

Daar ben ik heel dankbaar voor en ik ben heel blij voor Milo dat we hem dit kunnen geven. Niet meer samen in een relatie, maar wel voor altijd samen zijn ouders. 

En ik zie een heel blij en gelukkig kind waarbij zijn hele familie samen kan zijn op belangrijke momenten. 

Kerst en oud en nieuw vieren we wel apart, en dat blijf ik dus lastig vinden. Maar dat doe ik ook zelf.  Want waarom ligt er zoveel druk op de feestdagen? Dit leggen we onszelf op. 

Sowieso is het een hele drukke tijd, te druk in mijn ogen. Afgelopen jaren is Milo bijna elk jaar ziek geweest in en rond de kerstvakantie. Dat zegt voor mij dat het voor hem een veel te drukke periode is. En voor mij ook ;)

De afgelopen paar jaar heb ik één kerstdag samen met een van mijn beste vrvriendinnen in joggingspak all you need is love gekeken en kaasfondue gegeten. Heerlijk! Niks moet, lekker chillen op de bank, eten en wijn drinken. Dat is mijn kerst!

De verplichtingen die we onszelf opleggen , zorgt dat nou voor leuke feestdagen? In mijn ogen niet. Ik heb dus ook besloten er niet meer aan mee te doen en te doen waar ik zin in heb. 1 dag met familie, en de rest zie ik wel. 

Is dat lekker uitgebreid uit eten en hele chique gekleed? Dan doe ik dat. 

Is dat op de bank een kerstfilm kijken en pizza bestellen?  Dan doe ik dat.  

Ook is dit de eerste kerst zonder Daan. Hij vierde kerst altijd met ons de laatste jaren en we hebben er allemaal erg moeite mee.

Maar ook hierbij probeer ik de lading er wat af te halen. Als we allemaal doen wat goed voelt, zouden de feestdagen een stuk relaxter zijn. 

Wel zal ik hem onwijs missen die dag. Maar dat doe ik op andere dagen ook. En dan weer een paar dagen of soms weken dat ik minder aan hem denk, en dan overvalt het mij weer.

De afgelopen maand heb ik het weer een stuk zwaarder met de rouw en het gemis. 

Iemand die zo dichtbij staat verliezen aan suïcide is en blijft heftig. Ondanks dat ik geen 'wat als' en 'had ik maar' vragen heb, voelt het ergens nog steeds als een leven wat niet af was.  Maar voor hem was het leven wel af... 

Alles is nu de eerste keer zonder hem. Eerste verjaardag zonder hem. Zijn verjaardag. En nu de feestdagen en in januari zijn sterfdag.  En dan is er een heel jaar voorbij zonder hem. 

Een jaar waarin voor mij heel veel is gebeurd. Hele verdrietige momenten, maar ook hele mooie momenten. 

Naar een retraite geweest in Zweden, met Milo samen naar Thailand op reis, nieuwe baan, weekendje Spanje. 

Maar ook veel gemis en momenten dat ik er goed doorheen zat. En nog steeds met vlagen .

Maar dat is oke. Dat hoort erbij. Ik probeer er niet tegen te vechten maar het te accepteren als het verdriet komt. 

En te genieten van de mooie momenten, want die zijn er genoeg en ik kan ook heel erg genieten van het leven.

In Spanje heb ik een tattoo gezet van de zon. De zon die altijd weer gaat schijnen na alle ellende. Hoe ver weg de zon soms ook is, er is altijd een lichtpuntje. 

Dit is soms makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, want als je echt in de put zit vind dan maar eens dat lichtpuntje te vinden.

Maar met alles wat ik heb meegemaakt, ben ik er wel echt van overtuigd.

En ook dat de nare en heftige dingen die je meemaakt, uiteindelijk niet voor niks gebeuren. Op het moment zelf is het helemaal kut, maar uiteindelijk leren we ervan en kunnen we er zelfs andere mensen mee helpen. 

Ik weet ook zeker dat Daan nog bij mij is en mij helpt met dingen. Ik heb vaak gehad dat ik echt doorheen zat en dan bijvoorbeeld ineens het liedje van zijn uitvaart hoorde. Of wanneer ik mijn armband was verloren en die ineens een paar straten verder midden op straat vond. Toeval? Sommige mensen zouden dat zeggen. Ik geloof niet in toeval. Nooit gedaan ook. 

Er is genoeg magie, je moet het alleen willen zien!

Ik wens iedereen hele fijne en vooral relaxte feestdagen. Uiteindelijk zijn het maar gewone dagen en plakken wij mensen de lading er zelf op. 

Liefs

Melissa