Ons lichaam als gids

Steeds meer probeer ik mijn lichaam te zien als gids.

Je lichaam geeft signalen af en ook ik luister er soms te laat naar. Of helemaal niet. 

Maar wel ben ik mij steeds meer bewust hoe lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. 

Je lichaam geeft eerst fluisterende signalen af en als we hier niet naar luisteren, gaat het schreeuwen.

Wie niet luisteren wil, zal voelen.

Toen ik jong was vond ik dit echt onzin. Hoezo, naar mijn lichaam luisteren?
Ik weet dat mijn moeder dit altijd al zei, maar dit deed ik vaker niet dan wel.

Ik ging altijd maar door en nam niet de tijd om te voelen. Om te bedenken, wat wil ik? Wil ik wel naar dat feestje vanavond? Heb ik wel energie voor die verjaardag?

Ik ging gewoon. Zin of geen zin. Moe of niet moe. En ziek of niet ziek.

En dan kreeg ik toch een figuurlijke klap achteraf.

Ik werd ziek of kreeg andere kwaaltjes in mijn lichaam.

Tegenwoordig zie ik echt patronen wanneer ik het te druk heb gehad of/en teveel stress heb gehad.

Ondanks dat ik het herken, is er naar handelen nog een ander verhaal.

Het leven is druk en sommige dingen komen we nou eenmaal niet onderuit. That’s life.

Maar wel denk ik dat het belangrijk is de signalen serieus te nemen.

Ook een verkoudheid, last van je rug, of andere signalen. Het komt ons wat vertellen.

In de Oostere geneeswijze wordt hier al langer zo naar gekeken.

Zij geloven ook dat de emoties die niet geuit of gevoeld worden zich opslaan in het lichaam.

Hier zijn genoeg boeken over te vinden, dus mocht je dit interessant vinden is het zeker de

moeite waard je hierin te verdiepen.

Wat merk ik zelf?

Dat ik een drukke periodes ziek word. Of eigenlijk kort daarna.

Dat is op het moment van schrijven ook het geval.

Het is begin december en sinterklaas is net het land uit.

In november begint de drukte en gekte en iedereen die (jonge) kinderen in huis heeft weet; het is

chaos!

Een leuke en gezellige chaos, maar wel chaos.

Dit in combinatie met veel onrust prive, zorgt er voor dat ik nu al drie dagen plat lig.

En dat ik nu ziek op bed lig vraag ik mij af; wat wilt het mij vertellen?

Dat ik te weinig rust heb genomen en te veel met andere (zaken) bezig ben geweest.

Ook heb ik een nieuwe functie sinds begin november en heb ik onderschat hoeveel energie dit

kost. Dus word ik terug gevloten. Door mijn lichaam.

Mijn lichaam die geen rekening houdt met een nieuwe baan, Sinterklaas die in het land is en alles wat er bij de feestdagen komt kijken. 

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat we onszelf zoveel opleggen.

We vragen veel van onszelf en dus van ons lichaam.

Ook ik. Ik schrijf dit nu en rationeel weet ik het. Maar dat wil niet zeggen dat ik er altijd naar handel.

Ik probeer het steeds meer, maar het lukt zeker niet altijd. Anders was ik nu niet ziek.

Ook ik dacht een paar weken geleden toen heel mijn lichaam zeer deed en 0 energie had, ‘’ ik kan mij nu niet ziekmelden want ik ben net begonnen bij mijn nieuwe functie’.

Uiteindelijk heb ik mij wel ziekgemeld, maar voor twee dagen.

De derde dag ging ik weer aan het werk. Achteraf gezien te snel.

Ik vond van mijzelf dat ik weer aan het werk moest. Niemand die mij dwong of dat oplegde.

Ik legde dat mijzelf op.

En dus ging mijn lichaam wat harder schreeuwen, zodat ik nu wel zou luisteren.

En weer denk ik, ‘ik ga hoe dan ook naar mijn werk morgen , ongeacht hoe ik mij voel. Ik kan mij toch niet weer ziekmelden’.

Waar ik het mee vergelijk is de ziel versus de mind (of het ego).

De mind is heel streng voor ons. We moeten van alles en de mind wilt ons vooral binnen de gebaande paden houden.

De ziel daarin tegen, heeft hele andere plannen voor ons.

Die wilt ons uitdagen, uit ons comfort zone trekken, nieuwe ervaringen opdoen.

Ken je het gevoel dat je een idee krijgt, een ingeving, en je helemaal enthousiast ervan wordt?

Je voelt gewoon dat dit de weg is die je in wilt slaan, zonder het te kunnen verklaren.

Maar dan, al heel snel, komt de mind en komt met allemaal vragen en meningen.

Hoe ga je dit financieel doen?

Je hebt niet genoeg ervaring.

Je kan dit helemaal niet.

En als klap op de vuurpijl, een echte Nederlandse gouwe ouwe: ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.

In mijn ogen is dit echt een uitdrukking die gemaakt is ons klein te houden. Niet naar de ziel te luisteren.

Want….wat is in godsnaam normaal? En waarom willen we normaal zijn?

Iedereen is uniek en de kans dat je geboren wordt is 1 op de 400 biljoen!

Niemand is normaal en laten we alsjeblieft stoppen met dit te willen zijn.

Om nog even terug te komen op ons lichaam. Laten we proberen er wat meer en vooral sneller naar te luisteren.

Niet te wachten tot het gaat schreeuwen maar bij het fluisteren al luisteren.

Voorkomen is beter dan genezen, zeggen ze toch?

Milo is verkouden vandaag. Hij is niet ziek, maar het is wel december en een drukke periode.

Dus hij blijft lekker thuis morgen. Met zijn sinterklaas speelgoed spelen.

In een hele drukke tijd een extra snipperdag.

In de hoop dat hij niet ziek wordt en dat we hebben geluisterd naar het gefluister van zijn lichaam.