Daan.

Hij was mijn beste vriend. Mijn gekste vriend. Mijn trouwste vriend.

Zo iemand die je tegenkomt en waar het meteen mee klikt. Als liefde op het eerste gezicht maar dan zonder de romantische liefde. Vriendschap op het eerste gezicht. Soulmates. Dat was hij, en dat is hij nog steeds.

Daan heeft op 29-01-2025 een einde aan zijn leven gemaakt. 

Ondanks dat ik wist dat hij dit wilde, blijft de schrik enorm en de klap zo groot. 

Ik neem jullie mee naar mijn verhaal met Daan. 

In de zomer van 2013 leerde we elkaar kennen. Mijn zus Cherrelle werkte met hem samen bij Transavia. 

Er werd een groot strandfeest gegeven van Transavia op Scheveningen en ik was net in Scheveningen komen wonen.

Cherrel zorgde dat ik binnen kwam en het was een geweldige avond! We hadden gelijk een super goede klik.

In de tijd daarna kwam hij steeds vaker bij mijn familie over de vloer. Hij was niet alleen maar de beste vriend van mijn zus, maar ook bevriend met mijn moeder en stiefvader, eigenlijk met mijn hele familie. Hij hoorde er helemaal bij en begon hem ook als familie te zien.

In de jaren die volgde gingen we steeds beter met elkaar om. Daan was iemand die je altijd kon bellen, dag en nacht. Hij stond altijd voor mij klaar. Zonder oordeel. Zonder vragen. Hij was er gewoon.

Vrienden die familie worden.

In de 12 a 13 jaar dat ik hem heb gekend heeft hij zoveel indruk gemaakt op mij. Om wie hij was. Hoe hij in het leven stond. Ondanks dat hij heel begaan was met de mensen van wie hij hield, leefde hij echt zijn eigen leven.  

En hij was zo grappig. Wat een humor! 

Ik heb ook zijn worsteling gezien en hoe zwaar hij het leven soms vond. Dat soms werd steeds vaker.

Hij kon goed een masker opzetten, maar de laatste jaren viel dat masker steeds vaker af. 

Vooral wanneer hij veel had gedronken, en dit was vaak, kwam het eruit. 'Wat een kanker leven'. 'Ik ben er klaar mee'.

Ik dacht eerst dat het onder het mom van een geintje was, maar heeft elk geintje niet een kern van waarheid?
Bij Daan was dit zeker zo. 

Zijn moeder heeft ook gezegd dat hij vanaf dat hij heel jong was, al een fascinatie had met de dood. 

Toen zijn Oma , waar hij heel close mee was, overleed toen hij 14 jaar was heeft hij zijn eerst suïcide poging gedaan.

Daan is op jonge leeftijd getrouwd en heeft een zoon gekregen, Dylano. Hij vertelde altijd dat hij graag jong vader wilde worden en was super gelukkig met hem zei hij altijd 

Na de scheiding kreeg hij later een relatie met een man.  Volgens zijn eigen woorden was hij toen ook 'helemaal klaar met vrouwen'.

De liefde voor vrouwen is nooit meer teruggekomen. Op een zoen na met een vrouw als die dronken was haha.

Onze band werd vooral sterker toen ik in 2018 beviel van mijn zoontje Milo. 

Ik kreeg na de bevalling een postnatale depressie, iets wat ik niemand gun. De hormonen namen het over en ik had het heel zwaar.

Daan was degene die mij elke dag belde om te vragen hoe het ging. Hij kwam langs, we gingen dagjes naar de sauna, en belde soms wel uren. Ik was zo bang dat dat angstige gevoel niet over zou gaan. 

Gelukkig ging dat over, en voelde ik mij beter. Maar de steun die ik van hem heb ervaren zal ik nooit vergeten. Ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor geweest en heb hem dit ook vaak gezegd.

Het was een onvoorwaardelijke vriendschap. Zelfs toen ik niks te geven had , maar ook echt niks, was hij er voor mij.

We zijn in korte tijd erg naar elkaar toe gegroeid. 

Hij was ook gek op Milo en de keren dat ik met Milo bij hem op Mozartlaan (zijn oude huis) geweest zijn ontelbaar. 

Daan ging mee op vakantie met mijn gezin, maar ook met mijn hele familie. 

Weekendje Disneyland, vakantie met de hele familie naar Spanje, samen naar Ibiza. Daan was erbij.

Hij vond alles best. Was makkelijk in de omgang en zo gezellig. 

In veel opzichten leken we ook op elkaar. We waren allebei al snel tevreden en konden erg in het moment leven.

'Kan jou het schelen' was een van zijn uitspraken. 

Ik leerde van hem hoe belangrijk het is om echt voor jezelf te kiezen, te doen waar je zin in hebt , maar ondanks dat toch een geweldige vriend te zijn. 

Ondanks de zwaarte die hij ervaarde in het leven, kon het ook zo luchtig zijn met hem. Dat vond ik ook zo fijn. We konden goede gesprekken hebben en lachen om de simpele dingen in het leven. Daan nam nooit een blad voor zijn mond , soms schaamde ik mij dood (letterlijk nu 😉)

Zal hij altijd al geweten hebben dat hij ooit een eind aan zijn leven zou maken? Ik denk het wel. 

Het laatste jaar, 2024, werd het voor hem steeds zwaarder. 

Hij had het steeds vaker over de dood en leek jaloers als mensen overleden. 

In begin 2024 overleed zijn broer Bas. Hij was heel close met hem. 

Bas was ziek en heeft hem in de laatste fase van zijn leven verzorgd. Hij nam hem in huis en heeft zijn laatste adem daar uitgeblazen. Voor Daan was dit , denk ik, de genadeklap. 

Hij heeft er nog wat van geprobeerd te maken, maar ergens wist hij denk ik al dat het niet meer lang ging lukken op aarde.

Hij stopte , met hulp, met drinken en we hebben echt nog leuke dingen gedaan.

Toen hij stopte met drinken heeft hij een tijdje bij mijn moeder en stiefvader (Marco) in huis geweest. Zij zorgde er voor dat hij gezond at, reden elke dag met hem naar de afkickkliniek om bloed te testen en hij pakte het leven weer op. 

We zijn nog met Cherrel en de kinderen naar Mallorca geweest in mei 2024. Dit was zo gezellig, onze laatste vakantie samen.

In september 2024 ging het helemaal mis. Daan wilde niet meer leven, ging weer drinken en hij deed een suïcide poging. 

Cherrel had hem gevonden thuis. Hij was inmiddels verhuisd, en zij had de sleutel. 

Hij had nog contact met haar gehad en ze hoorde dat het mis was. Ze was net 'op tijd' en hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan.

Eenmaal bijgekomen was hij boos. Boos dat het niet was gelukt. Boos dat hij was 'gered'. Hij wilde niet gered worden.

Na het ziekenhuis is hij toen naar een psychiatrische afdeling gebracht. Omdat hij nog steeds suïcide gedachtes had, is hij (verplicht)daar heen gegaan. Hij vond het vreselijk en zei dat het beter ging zodat hij zo snel mogelijk naar huis kon. 

Eenmaal thuis ging hij toch het hulpverleningstraject weer in en beloofde dat hij zijn best zou doen.

Hij was wederom gestopt met drinken (voor zover wij wisten) en het ging op en af. Goede en minder goede dagen.

Maar mijn gevoel zat sinds september niet goed. Toen ik hem in het ziekenhuis had gezien die avond, en de blik in zijn ogen zag, wist ik dat hij niet meer wilde.

Helaas klopte mijn gevoel en in november deed hij weer een poging. Dit keer was het echt kantje boord, en weer had Cherrel hem gevonden. Dit keer gaf hij eerlijk aan dat hij het niet meer zat zitten. 

Hij deelde eerlijk met mij  dat hij niet meer wilde leven. We hebben hele emotionele gesprekken gehad en heb hem ook gezegd dat ondanks dat ik hem vreselijk ga missen, ik zijn keuze wel respecteer.

Hij wilde een euthanasie traject ingaan. Dit bleek een heel lang traject te zijn waar hij geen energie meer voor had. 

Ook heeft hij gevraagd of Cherrel, ik, Maria (andere goede vriendin) en zijn zoon erbij wilde zijn het moment waarop hij zou sterven.

Ik vond dit een heel moeilijk dilemma. Ik wil hem steunen, maar kon ik dit zelf wel aan? Ik kan ook niet instorten, heb een kind om voor te zorgen en een pittige baan. 

Uiteindelijk bleek dit plan ook geen goed plan, want het blijkt dat je ook medeplichtig kan zijn voor moord. Uhm, nou laat maar dan! Je bent namelijk verplicht hulp in te schakelen als je weet dat iemand een einde aan zijn leven gaat maken.

Vanaf dat moment heb ik , en met mij veel andere, erg in angst geleefd. Hij ging nog naar zijn afspraken met de psycholoog, maar was dit niet meer 'voor de vorm'? Eigenlijk was hij juist heel vrolijk en opgewekt de laatste periode van zijn leven.

Dit schijnt een normaal verschijnsel te zijn voordat iemand de keuze maakt. Er is dan een soort berusting. 

Ik vond het dus juist eng omdat hij de laatste periode zo vrolijk was. Dit was namelijk in september ook het geval.

Op 28-01-2025 is mijn laatste contact met Daan geweest via whatsapp. 

Hij gaf aan dat hij zich rot voelde want de sterfdag van zijn broer kwam eraan. Ik was aan het koken en zei dat ik hem na het eten zou bellen. 

Na het eten nam hij niet meer op.  Ergens voelde ik het, maar wat moest ik doen?

Cherrel had hem nog gesproken die avond, dus dat gaf mij wel rust. Hij zou de dag erna haar kinderen uit school halen en zij wilde checken of dat door zou gaan. Hij had haar nog gezegd dat hij de kinderen zou halen. 
Wanneer hij niet had opgenomen wist hij ook dat ze weer naar hem toe zou komen en hem weer zou vinden.

Dit keer had hij zijn plan beter uitgedacht. 

Ik sliep die nacht heel onrustig, keek steeds of hij al had geappt. De volgende ochtend belde ik gelijk met mijn moeder en Cherrel, of zij nog wat hadden gehoord? Nee, niemand.

Dit voelde niet goed, dit voelde helemaal niet goed. 

Vanaf toen wist ik het. Maar ik wilde het niet geloven. Ik zat echt in de ontkenningsfase.

Ik ging op de automatische piloot. Milo moest uit school gehaald worden, hij ging afzwemmen die dag. Ik ben hier zelfs nog naar toe gegaan, maar vraag mij niet hoe.

Hierna heeft mijn ex (Ruben) Milo opgevangen en ben ik bijna een week bij mijn moeder verbleven.  Ik sliep een week niet, kon niet eten, was echt in shock.

Ondertussen hadden Daan zijn ouders gevraagd aan ons of we wilde helpen de crematie te regelen samen met zijn zoon.

Daan had zelf alles geregeld, alles opgeschreven. Zijn uitvaart, de muziek, en ook wie niet  mocht komen (Ja zo was Daan zeker ook), zelfs wat hij aan wilde Hij had aan alles gedacht.

En dan is de uitvaart voorbij. En valt de stilte en komt het besef. 

Ik sprak Daan bijna dagelijks, ik moest echt mijn draai vinden zonder hem. En nog steeds. Hij was zo'n groot onderdeel van mijn leven, en die van mijn familie. Hij gaf kleur aan het leven. Aan mijn leven. Kon hij dat zelf maar inzien...

Het verdriet was zo heftig. Gelukkig heb ik hele lieve vrienden/vriendinnen en familie die echt voor mij klaar stonden. Van eten komen brengen voor mij, tot voor de deur staan met wijn en sushi. Tot heel vaak inchecken hoe het gaat. Ik ben daar heel dankbaar voor. 

Zes weken na zijn overlijden ben ik naar Zweden gegaan voor een retraite. Alleen. Ik moest weg, alles op een rijtje zetten.

Steeds hoorde ik Daan in mijn achterhoofd met 'doe het nou maar'. Niet meer uitstellen. Je leeft NU, zei hij altijd. 

Tien weken na zijn overlijden ben ik met Milo drie weken naar Thailand gegaan. Dit wilde ik al heel lang, reizen met mijn zoon. 

Daan stimuleerde dit zo erg. Voor mij was de extra reden om gewoon te gaan.

Het was zo fijn en helend. Hier heb ik een ander blog overgeschreven.

Ondanks het grote verdriet, heeft het mijn kijk op het leven veranderd. Niks meer uitstellen, nog meer genieten, en naar mijn gevoel luisteren.

Ik wilde altijd al schrijven, maar stelde het uit. Waar moest het over gaan? Zitten mensen daar wel op te wachten? 

Maar ik doe het gewoon. Je hoeft niet altijd het nut ervan in te zien, maar mijn gevoel zegt dat ik dit wil doen.

Ook ben ik begonnen met een boek schrijven over Daan. We zouden dit samen doen. Dat was het plan. Hij vertellen en ik schrijven.

Na zijn overlijden zijn de eerste pagina's gevonden van het begin van zijn verhaal. Ik ga het afmaken. Zijn verhaal. Ons verhaal. Over het verlies van een goede vriend. Over suïcide. Maar ook over vriendschap. Het leven weer oppakken. Vallen en opstaan.  Want ook dat is het leven.

Al met al ben ik heel dankbaar voor alle mooie jaren die we samen gehad hebben. Ik zal altijd over hem blijven praten en geloof ook dat zijn energie nog bij mij is. Hij zal nooit vergeten worden, ik zal altijd over hem blijven praten, en schrijven, dat was hij namelijk waard!